Het schip van Royal Caribbean voer in het Caribisch gebied, wat betekende dat twee keer in de week de tijdzone verschoof. “In plaats van vijf uur slaap, kreeg ik dan maar vier uur slaap, dat vond ik erg lastig.”
Weinig salaris
Het salaris was in 2002 op slechts 75 dollar per maand. De rest van het loon moest Tatjana in de bediening met fooien bij elkaar zien te schrapen. “Je werkt echt continue, zo’n 12 à 14ex uur per dag. Maar dan krijg je wel veel fooi. Ik verdiende ongeveer 300 à 400 dollar in de week aan fooi. Omdat je niks uitgeeft aan boord, ga je dus na zes maanden met een aardig zakcentje van boord. Maar je moet voor dat geld wel de kont kussen van de passagiers. Het allerergste is wanneer je gasten hebt met veel eisen, waarvoor je je het lazarus werkt, maar die vervolgens geen fooi geven. Dat is echt niet fijn.”
Hoge werkdruk
Vanwege de hoge werkdruk en het relatief lage loon, werken er vooral Filippijnen aan boord. Zij spreken goed Engels, hebben door hun Katholieke geloof een Westerse mentaliteit en voor hen is het loon extreem hoog. Omdat Tatjana het werk aan boord deed om de wereld te zien en niet om een gezin te onderhouden, ‘huurde’ ze af en toe collega’s in: “Het klinkt heel slecht, maar ik wilde naast al mijn shifts niet ook nog mijn tijd verdoen aan de was. Want je moet naast de wasmachine blijven zitten, anders worden je kleren gestolen. Dus dan betaalde ik een collega 5 dollar om voor mij de was te doen. Voor hen was dat veel geld, voor mij betekende het extra vrije tijd. En soms als we in de haven lagen, vroeg ik iemand om mijn shift over te nemen. Voor hen was dat extra fooi, dus ze vonden het niet erg. En ik kon dan even van boord af, om iets van een ander land te zien.
Ruilhandel aan boord
Omdat het personeel aan boord voornamelijk voor het geld werkte en niet voor ‘de ervaring’, zoals Tatjana, ontstond er een levendige ruilhandel aan boord onder het personeel. “Ik had veel contacten. Alles is aan boord, maar je moet wel de mensen kennen die je de spullen kunnen geven. Van de schoonmaaksters kreeg ik hotelshampoo en handdoeken, bij de spa kreeg ik een knipbeurt.” Omdat er voornamelijk Filippijnen aan boord werken, klieken zij al snel samen. “Zij hebben andere normen en waarden en regelen alles onderling. Als Europeaan moet je veel meer je best doen om iets voor elkaar te krijgen. Ze snappen het ook eigenlijk niet waarom je aan boord bent. Waarom zou een westers meisje zulk hard werk doen voor de lol? Ze snappen niet dat je iets van de wereld wil zien en hard werken leuk vindt. Gelukkig werkte er ook wel een aantal Europeanen en Amerikanen aan boord, daar had ik een iets betere klik mee.”
Sterke band met collega’s
Na haar werk aan boord, bleef de band met haar ex-collega’s sterk. Tatjana: “Op mijn bruiloft in 2007 had ik zelfs nog ex-collega’s als gasten. Je werkt een korte periode met elkaar, maar je krijgt wel een enorm sterke band. Je wordt niet slapend rijk aan boord, maar ik vond het echt de moeite waard. Ik heb er leuke contacten aan over gehouden, veel van de wereld gezien en uiteindelijk had ik toch aardig wat geld gespaard.”
Inmiddels werkt Tatjana al jaren in het leger. “Dat groepsgevoel op je werk, zoals je op een cruiseschip had, zie je ook in het leger. Blijkbaar ligt hard werken in een team mij goed.”