De documentaire ‘Maidentrip’ volgt zeilmeisje Laura Dekker tijdens haar voorbereiding op de solo zeiltocht en tijdens de reis. Ze maakte zelf de filmbeelden aan boord. De rompslomp rondom het juridisch getouwtrek in Nederland komt eigenlijk nauwelijks aan bod en dat is ook niet erg. Wel wordt duidelijk waarom de overheid zich zo’n zorgen maakte: Laura van 13 jaar oud is nog echt een kind en een meisje.
Na tien maanden rechtszaken voeren is Laura duidelijk volwassen geworden. De media-aandacht en de vele adviezen die ze moet aanhoren, zorgen ervoor dat ze binnen een jaar van een kind naar een jonge meid groeit. Ze mag uiteindelijk op reis, waar ze duidelijk behoefte aan heeft. Op naar de vrijheid.
Dolfijnen
Haar zeiltocht begint op 21 augustus 2010 in Gibraltar, vier dagen later bereikt ze de Canarische eilanden en pas dan dringt het tot haar door dat ze op een boot alleen op zee is. “De Canarische eilanden leken mij altijd zo ver weg, zo onbereikbaar. Pas nu ben ik op reis.” Vanuit het niets verschijnen er opeens dolfijnen bij de boeg. Laura moet huilen van geluk, zoiets moois heeft ze nog nooit gezien. Maar ze voelt zich ook eenzaam, omdat ze het moment met niemand kan delen en verlangt naar land aan de horizon. Omdat er geen wind is, groeit haar frustratie, maar ze geeft niet op, ze heeft nu eenmaal gekozen voor deze reis.
Surrogaatouders
Veel mensen denken dat wanneer je de wereld rondzeilt, je constant alleen bent. Maar dat valt wel mee. Vaak komen zeilers andere boten tegen, waar via de marifoon contact mee is en je legt natuurlijk ook aan in havens om proviand in te slaan en even rond te kijken waar je bent beland. Laura ontmoet een zeilerskoppel dat haar voor altijd in hun hart sluit. Ze fungeren als een soort surrogaatouders zo aan het begin van haar reis. Ze eet met ze, neemt haar reis door en wordt door ze gesteund. Helaas zijn hun reisdoelen anders en moeten ze emotioneel afscheid nemen. Laura is weer alleen.
Laura is vaak alleen. Ze vertelt over haar ouders die vroeger al zeilden en voor haar de boot Guppy kochten. De boot was al wat ouder, maar daardoor betaalbaar. Ze hoorde verhalen over exotische eilanden die haar ouders hadden bezocht en is reuzentrots dat ze deze nu zelf bezoekt. Het idee dat je als kijker van de documentaire blijft bekijven is: Waarom wil Laura zo graag haar ouders nadoen? Waarom doet ze dit alleen? En waarom op zo’n jonge leeftijd? Niet alleen mist ze haar ouders nu, maar ze heeft ook niemand behalve de camera om haar mooie momenten mee te delen. Je voelt haar eenzaamheid en de pracht van de natuur neemt dat niet weg.
Laura spreekt over Guppy alsof het een vriend in, haar beste vriend zelfs. Ze heeft veel aan de boot gewerkt met haar vader, eigenlijk alleen met haar vader. Over haar moeder rept Laura met geen enkel woord tijdens de zeilreis. De boot bracht haar dichterbij haar vader. Soms denk je dat de reis een roep om aandacht is van Laura, maar dat neemt niet weg dat ze wel een geweldige ervaring meemaakt.
Sweet sixteen
Wanneer Laura zestien wordt kijkt ze terug op haar reis tot nu toe. Ze merkt op dat ze in het begin van de trip vooral uitkeek naar aan land zijn en andere mensen ontmoeten. Inmiddels het de tocht om het zeilen, op zee zijn en de natuur. Ze waardeert eenzame de momenten die ze op zee heeft om na te denken. Dat zie je wel bij meer pubers, die niet de zee, maar hun kamer gebruiken om in hun eentje na te denken. “Ik voel vrijheid door nergens aan vast te zitten”, zegt ze zelf.
Af van Nederland
Dekker besluit op een gegeven moment om onder de Nieuw-Zeelandse vlag te gaan varen. Ze wil van Nederland af, want daar heeft ze geen connectie meer mee. Opvallend is dat ze haar familie, vrienden en sponsors in Nederland totaal niet noemt. De trip draait, zoals je bij een tiener verwacht, om Laura. En Laura wil haarzelf vinden, maar tevens haar vader trots maken. “Ik heb eigenlijk geen thuis”, zegt ze. Dat is het perfecte ingrediënt voor een wereldreiziger, maar uit de documentaire blijkt ook dat juist het op zoek gaan naar wie je bent haar verder brengt. En juist dat ze in Nederland is opgegroeid, maakt dat ze weg wil. Zonder een gebroken gezin, een vader met een zeilboot en de Nederlandse zeilcultuur, had ze deze trip waarschijnlijk niet ondernomen.
Verveling
Vanaf dag 400 zien we wat meer van de werkelijkheid. De verveling slaat toe. Laura eet, Laura zeilt. En er is niks te doen. En Laura irriteert zich omdat er geen wind is. Wie zich afvraagt hoe een vliegtuig kan verdwijnen op open zee, moet deze docu maar eens kijken, of zelf gaan zeilen. Laura filmt zichzelf terwijl ze oproepen via de marifoon doet en niemand te pakken krijgt. Ze ziet zee, zee en nog eens zee. Zoals ze eerder al zegt in de film: “Niemand heeft gezegd dat zeilen leuk is”, alleen voegde ze er toen aan toe “behalve ik”. Maar nu lijkt ook dat voorbij te zijn.
Laura heeft een doel voor ogen en weet waar ze naartoe gaat, ze houdt nauwlettend de zeemijlen in achting. Ze weet dat ze uiteindelijk weer ergens komt. Uiteindelijk zegt ze na 48 dagen op zee richting Zuid-Afrika, dat dit de ergste trip op zee was, maar ook de mooiste die ze heeft beleefd. Niet alleen door de vogels die aan boord komen, maar ook door haar connectie met de rest van de natuur. Ze voelt zich vrij, een met de natuur en gelukkig. Je zou haar bijna gaan zien als een moderne non die in afzondering de waarden van het leven ontdekt.
Dekker wil niet terug naar Nederland, dus finisht haar zeiltrip in St. Maarten, ook een Nederlands grondgebied, maar wel overzees. Toen zeilmeisje Laura Dekker op 21 januari 2012 finishte, was zij de jongste zeezeilster die solo de wereld had rondgereisd. Ze legde al zeilend in 519 dagen 27.000 zeemijl af.
Puber
De film is zeker de moeite waard, niet alleen omdat je Laura ziet worstelen met haar pubergevoelens die oh zo herkenbaar zijn. Maar ook omdat je de mooiste plekken van de aarde ziet tijdens haar reis. Je wil eigenlijk direct op een boot stappen en haar reis nadoen, ook al blijkt uit de documentaire dat een solo round the world trip helemaal niet makkelijk is. Zeilmeisje Laura Dekker laat zien dat je iemand met een droom niet zomaar tegenhoudt, maar ook dat pubers zich willen losmaken van hun ouders en daar alles voor over hebben. Je vraagt je na afloop af hoe het nu met haar gaat. Of ze wel kan genieten van haar huidige leven aan boord van Guppy in een haven in Nieuw-Zeeland. En of ze een doel kan vinden in haar leven, want haar grootste prestatie heeft ze immers al geleverd. Wellicht zien we haar terug in zeilraces, zoals de Volvo Ocean Race. Of gaat Dekker rustig aan wal wonen en wordt het een brave burger. Wie het weet, mag het zeggen en er een documentaire over maken.
De documentaire Maidentrip is gemonteerd en geregisseerd door Laura Dekker enJillian Schlesinger. De film is ontzettend populair in Amerika en draait daar in diverse bioscopen. In Nederland is de film uitgezonden bij BNN, maar niet terug te zien. Ook is er nog geen dvd uit. Wellicht volgt dat later dit jaar.